beni bi ben anladım, onu da yanlış anladım

-
bazen sadece yorgunluk hissediyorum tüm benliğimde. sanki ne kadar betimlersem, ne kadar bir şeyler yapmaya koyulursam veya sevdiğim insanlar ve maddelerle çevrili bir çemberin içinde ne kadar olursam olayım bu his geçmeyecek gibi geliyor. bana iyi gelen insanlar benden kopuyor, bazı alışkanlıklar da bana öyle geliyor artık. iyi gelen şeyleri sürdüremiyorum. kafamda hayali kendimi hapsettiğim küçük bir odada tüm amaçlarımı gerçeklestiriyorum. gerçeklik ve hayallerim karışıyor. sorun tam da bu olmalı. çok düşündükçe o şeyi gerçekten yapmış gibi hissediyorum. kendimi kandırıyorum sanki. halbuki alışkanlıkları sürdürmeyen benim. çabalasam sürdürürüm de. ama dedim ya o yorgunluk, ensemde bitiyor işte. belki insanlar benden kopmasaydı ben de onların varlığının verdiği enerji ile alışkanlıklarımı daha kolay sürdürebilirdim. belki.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

ikili kıyamet-şiir

-
bir suskunluk var aramızda konuşuyoruz ama duymuyoruz bir nevi içlerimiz gürültü kıyamet ikimizde dile getiremiyoruz rüzgar soğuk esiyor üşüyorum, belli bariz lâkin ceketini vermiyor. gitsem keşke, diyorum sonra öyle gürültü kıyamet arasında değil. gayet sesli, dile döküyorum bana çeviriyor kafasını uzayan saçları gözlerini örtüyor gözlerine de saçlarına da, nasıl vurgunum ama.. nereye, diyor sonra uzaklara, diyorum. ne diyeyim senin hep olacağın bir yere demeye dilim varmıyor ileriye bakıyoruz daha sonra, lütfen bir kere daha gözlerime bak diyorum; bu sefer içimden. gürültü kıyamet arasında. birden uzaklar neresi peki, diyor bilemiyorum, soru mu bu şimdi yalanımı bir gerçeğe dönüştürmek istiyorum işte, diye başlıyorum söze orada her pazartesi yeni bir başlangıç, hiç beyhudelik yok orada ; her yer sevgi, her yer huzur diyorum bir de sadece sen, gözümde her yer sen. diye ekliyorum bu da içimden... gözyaşım varlığını belli ediyor. neden ağlıyorsun dese, hiç, di...
Devamı

rahatsız vals

-
şarkılarımızı söyledim içimden  tüm gece bıkmadan durmadan tek yelkovan durdu beni sorgulamadan o bile sıkılmış olmalı durgunluğumdan   halbuki içimi duyabilen yalnızca akrepti belki de bu yüzden umarsızca dönmeye devam etti  ay, bulutları bir kez dahi es geçemedi; bu yüzdendir ki zaman hiç ilerlemedi . yine ay ışığı perdemden aralıklı düşerken bakıştık gölgenle son besteyi mırıldanırken  ve boylu boyuna küçük odamda adımları durmazken ezdi geçti bedenimi sankim göremedi birden cürret etti bir vakit yanıma çömelmeye soyutluğu yetmedi herhal hissedebilmeye bir yenilgiye yetebildi varlığı sadece, bir de odamdan çıkıp gidebilmeye... ve işte böyle sevgili, bir kez daha gölgen ile içimdeki bu sevgi bir kez daha durmadan böyle raks edebildi. -30.01.2021 02:24
Devamı

zamanda sıkışıyorum

-
geçmişte veya anda hissetmenin arasında ince bir çizgi vardır derler. ben o çizgide her durmaya çalıştığımda tökezlediğimi hissediyorum. değişimden çok korkuyorum. etrafımın, sevdiğim insanların daha fazla değişmesinden çok korkuyorum. hiçbir şey eskisi gibi değil, anılarımı çok iyi hatırlamanın en acı verici yanı bu benim için. zaman üzerlerine toprak atmaya çalışsa da her detay hâlâ nefes alabiliyor. dibimde hem de. yalnız kaldığım her anda nefes seslerini duyuyorum sanki. hatta bazen yalnız olmadığımda da duyuyorum. açıkçası geçmişteki hiçbir şeyden bir hiç tanesi kadar eser kalmadıysa geleceğin geçmişi bugünden geleceğe kadar neler dayanacak çok merak ediyorum.
Devamı